De stilte van de woestijn is luid. Ze zal je dwingen om naar je ziel te luisteren.
Enkel jezelf en de stilte. Je eigen gedachten, angsten, pijn, verlangens. Je moet ze voelen voordat je ze kan achterlaten. En wanneer je ze loslaat zullen ze groeien tot woestijnrozen. Ze zullen je naam voor altijd blijven roepen maar je zult ze niet meer voeden met het water van je verleden.
Je hoeft je geen zorgen te maken. Stukjes van je ziel achterlaten betekent jezelf achterlaten, je oude ik achterlaten zodat je je nieuwe ik kunt meenemen. In de vorm van een steen die je voorbij liep maar toch opraapte, het zand dat langs de rits van je tas binnen glipte, de gesprekken zonder woorden met anderen maar ook met jezelf.
Je kunt nooit meer dezelfde zijn, dat is de kracht van de woestijn.
Noura Harraq