Paasvakantie 2019 … was er eentje om nooit te vergeten: mijn reis naar de woestijn in Marokko.
Het speelde al een tijdje door mijn hoofd om een woestijnreis te maken. In december vroeg ik mezelf af of Mustafa nog een reis ging organiseren. Toeval bestaat natuurlijk niet, want dat weekend gaf hij een infosessie voor de reis tijdens de paasvakantie. Ik voelde meteen de positieve energie en wist dat dit was wat ik nodig had. Tijd en stilte om even stil te staan bij alles wat er in en rondom me gebeurt.
Marokko was mijn eerste kennismaking met het Afrikaanse continent. Omdat we diep in de nacht aankwamen, werden we ’ s morgens verrast door het prachtige uitzicht vanaf het dakterras van ons hotel: in de verte het Atlasgebergte met sneeuw. Prachtig! Ik voelde het … deze reis zou onvergetelijk worden. Zuid-Marokko is zo puur maar tegelijkertijd ook zo pakkend door de armoede. En dit maakt me dan ook dankbaar ben dat we met onze reis een steentje konden bijdragen aan een waterput en bomen in een sociaal project.
De eerste dag in Marokko werd gebruikt om een bezoek te brengen aan het sociale project, om geld te wisselen, te acclimatiseren en ons klaar te maken voor ons vertrek de volgende dag. Op dag twee werden we naar de rand van de woestijn gebracht. Daar stonden de kamelen, de kameeldrijvers en de rest van de ondersteuningsploeg op ons te wachten. Onze bagage werd op de kamelen geladen en onze innerlijk reis was klaar om van start te gaan. Maar eerst werd er de tijd genomen om stil te staan bij het vertrek en de reis. In een grote cirkel, met gesloten ogen, werd er een moment van stilte genomen om voor jezelf stil te staan wat je in de woestijn hoopte te vinden of wat je juist wilde achter laten. Het was zo’n mooi moment en ik voelde de enorme verbondenheid met iedereen in de cirkel. En die verbondenheid bleef de hele reis, met iedereen die met ons meeging, van de gids, de kok, de kamelendrijvers, de nonkel van Mustafa, … en natuurlijk Mustafa! Iedereen was gelijk en iedereen zorgde voor elkaar.
De rand van de woestijn is geen enorme zandbak waarover je kijkt, maar enorme stenen rosten. En deze berg van rotsen moesten we eerst overwinnen. Deze berg stond voor mij als alles waar ik het moeilijk mee had,… maar zoals het met zoveel dingen in het leven gaat merkte ik tijdens de tocht naar boven dat het eigenlijk allemaal wel mee viel. De berg leek hoger als je er voor stond, maar er eenmaal aan begonnen ging het vanzelf. Waar maken we ons soms toch druk over… . De eerste dag liepen we door enorm grote stenen, de volgende dag worden het grote stenen en dan worden het kleine steentjes en stilaan kwam er zand tussen. En zo heb ik mijn gedachten ook kunnen ervaren. De eerste dagen waren mijn gedachten groot, druk en aanwezig, … maar gelang de uren en dagen werden mijn gedachten net zoals de stenen steeds kleiner,… alleen dat wat nog echt belangrijk was bleef aanwezig … de ruis in mijn hoofd werd rust. En dan sta je na enkele dagen aan de woestijn zoals wij die inbeelden: die enorme zandbak met zijn zandbanken. Voor mij weer zijn pakkend moment! Het voelde als een doel bereikt hebben, thuis komen bij jezelf … stap voor stap. Het mooie aan de woestijn is dat er ruimte genoeg om ook ruimte voor jezelf te nemen. Ik liet zoveel ruimte tussen de andere deelnemers zodat ik geen gepraat kan horen, alleen maar stilte.
En zo stil als we tijdens het wandelen waren, zo levendig waren de gesprekken tijdens het eten en ’s avonds wanneer we in de tent samenkwamen. Ook hier was weer de verbondenheid onder elkaar. Had er iemand even geen behoefte aan de groep, dan was dit ook goed. En tijdens de middagsiësta lagen we samen op een groot tapijt in de schaduw van een boom. Ondertussen toverde de kok de lekkerste gerechten voor ons klaar. s’ Morgens werd iedereen wakker op zijn eigen ritme bij het opkomen van de zon. Tentjes werden opgeruimd, slaapzakken werden opgerold, … de dag kon weer beginnen. Samen ontbijten met een dikke trui en een opkomende zon … . Voor het vertrek werd er een kring gemaakt voor enkele ademhalings-of tai chi oefeningen. Mooier kan een dag niet starten.
De woestijn heeft me verrijkt, heeft me duidelijk gemaakt wat belangrijk in mijn leven is, heeft twijfels doen wegnemen over beslissingen die ik niet durfde te nemen, heeft me moed en vooral veel kracht gegeven. Nu ga ik nog regelmatig met mijn voeten in Saharazand staan… en ik voel de kracht, die ik in de woestijn heb gevoeld, terug komen.
Zou ik terug naar de woestijn gaan? Onmiddellijk! Zou ik het aanraden aan anderen? Zeker!
Lieve groet,
Karen
