Met ons verbindend woestijn project gaan we met een super diverse groep jongeren op pad. Het doel is verbinding zoeken met zichzelf, met de anderen en met de omgeving. Dit alles om jongeren te versterken zodat ze bewuster en sterker in het leven staan.
Via een intensief vóórtraject dat startte in juni 2018, werkten de jongeren in groep aan zichzelf.
Ze worden zich bewust van de omgeving waarin ze leven. Diverse activiteiten zorgen ervoor dat de jongeren elkaar leren kennen, ze werken samen aan een gemeenschappelijk doel. Dat doel is een verbindende woestijnreis. Deze reis brengt de groep naar de woestijn van Marokko.
Eindelijk is het dan zover. Vol spanning komen we samen aan het station van Genk. Afscheid nemen, foto’s maken en we vertrekken. Het is donderdag 25 oktober 2018.
Aangekomen aan de luchthaven van Casablanca. Het begin van ons avontuur. De bus staat al klaar om ons van Casablanca naar Marrakesh te brengen. 3 uur op de bus! Pitstop tankstation in Marrakesh worden we getrakteerd op een lekker avondmaal. Aangekomen in ons hotel, iedereen op zoek naar Wi-Fi. Later een avondwandeling. Gekke sfeer in de stad, net duizend en één nacht. Mensen bieden ons van alles aan. Ons hotel ligt prachtig tegenover Koutoubia. Het bekendste monument van Jamah El Fna. ‘s Ochtends ontbijt op terras met een mooi uitzicht op palmbomen en de zon die opkomt.
Er staat ons een lange weg te wachten. We vertrekken eerst met de bus van Marrakesh naar de filmstudio in Ourzazate waar onder andere de film Gladiator en nog vele andere films zijn gemaakt. Wat een mooie ervaring omdat te mogen meemaken. En dan naar onze nieuwe bestemming. In totaal zijn we 10 uur onderweg.
Door het proces dat we samen doorlopen kunnen we gelukkig veel verdragen van elkaar. Zelfs de scheetjes en het kattengezang. 😊
We komen aan op onze nieuwe bestemming. Het hele complex is voor ons. Weer een lekker avondmaal. De groepssfeer is top.
Bij het opkomen van de ochtendzon verzamelen we ons voor een stevig ontbijt. De geur van vers gebakken brood en huisbereide confituren vult onze magen zodat we actief aan onze dag kunnen beginnen. Vanuit onze lemen huisjes hebben we koers gezet richting het meisjesweeshuis van M’Hamid waar we een 150-tal bomen planten en waar we zijn begonnen met het boren van een waterput. Dit is een ware verwezenlijking waar wij als groep veel voldoening uit hebben gehaald. Het dankbare gevoel van de weeskinderen en schooldirectrice vult onze harten met warmte en tovert een lach op het gezicht van ons allen.
Ikzelf, Juan, weet niet wat deze plek met me deed, maar ik voelde een Zen gevoel dat ik moeilijk kan omschrijven. Ik voelde me betekenisvol en wou deze speciale plek niet verlaten. Anderzijds ervaar ik zelf welk effect een schijnbaar simpele handeling, namelijk het graven van een waterput, voor impact heeft op een hele gemeenschap.
En dan is het tijd voor het uiteindelijke doel van de reis : een tocht van 5 dagen doorheen de Marokkaanse woestijn. Een digitale detox gepaard met een trektocht door de hete woestijn (uiteraard begeleid door lokale gidsen) met de hulp van kamelen, brengt de groep tot inzicht met zichzelf, met elkaar en met de wereld. Vóór we de woestijntocht starten hebben we een korte kennismaking met de kameeldrijvers. Er worden ook concrete afspraken gemaakt. Vanaf het moment dat we in de woestijn gaan, zijn we één. Dit is een uitspraak die mij is bijgebleven. Om als groep te kunnen functioneren zijn degelijke regels belangrijk.
De woestijntocht was rustig begonnen. Alles trok onze aandacht, zowel de kamelen als het uitzicht. Na een tijdje veranderde een zalig windje in een kleine zandstorm. Onmiddellijk beseften we het belang van een goede zonnebril en sjaal. De wind werd stil aan krachtiger waardoor het zand toch zijn weg vond naar onze ogen. Bovendien proefden we dit ook. We hebben dan een pitstop gehouden in een gezellig hutje. Na het middagmaal zijn we verder getrokken.
Het was onverwacht, maar tegelijk prachtig. De groepscohesie neemt elke dag toe. Iedereen let op elkaar en zorg ervoor dat ieder zich goed voelt. Er was geen sprake van geklaag, iedereen zette door. Opgeven staat niet in ons woordenboek. Na de zandstorm begint een mooie avond. De tenten waren opgezet en ieder was tot rust gekomen. Tot slot nog een zalig moment met thee en Mustafa die voorleest uit het boek “De Alchemist” van Paul Coelho. We sloten ten slotte een ongelofelijk boeiende dag af onder een lichthemel van een miljoen sterren.
Na het ontbijt en het opruimen van de tenten begonnen we met een dagelijks ritueel “tai chi” We kregen verschillende technieken aangeleerd om tot rust te kunnen komen en een deel om ons te kunnen weren. Deze oefeningen brachten een groot gevoel van verbondenheid omdat we telkens met een andere partner de oefening deden, zelfs de kamelendrijvers werden betrokken. Hierdoor waren we helemaal zen en opgeladen voor onze tocht.
Op voorhand werd ons verteld dat we de tocht in 1 stuk gingen uitwandelen omdat er een zandstorm kon opkomen in de namiddag. We gingen dus recht naar onze overnachtingsplaats. Gelukkig maakte we een mooie tocht van 11 km in de volle zon. Tijdens de wandelingen merkte we dat er een lid van de groep met iets zat, we gingen met een aantal jongeren met deze persoon praten. Er zijn tranen gevloeid tijdens dit gesprek en dit was dus ook een teken van verbondenheid . Door dit soort gesprekken merk je pas hoe hard wij op elkaar kunnen steunen. In plaats van ons te verwijderen van elkaar , groeien we elke dag meer naar elkaar toe. Iedereen mag zijn hoe hij wilt zijn en dit wordt ook geapprecieerd door de groep.
De vermoeidheid en de blessure eisen stilaan hun tol. De drijvers toonden weinig medelijden en hielden een voor ons hoog tempo aan. Iedereen zat het laatste half uur steendood. De eerste glimp van het kamp was nauwelijks een troost. De afstand en de duinen leken eindeloos. Een na een druppelden de groepsleden binnen. De eersten wachtten de anderen op en trakteerden hen op een welgemeend applaus. De voldoening was enorm, en terecht! Stuk voor stuk heeft iedereen zichzelf overtroffen tijdens deze tocht. Een indrukwekkende prestatie die bijzonder veel respect verdient!
laatste ochtend in de woestijn. We hebben afscheid genomen van onze gidsen ( kamelen drijvers, koks) na onze traditionele ademhalingsoefeningen hebben we onze bagage in de jeep geladen en toen zijn we richting stad getrokken, eenmaal in de stad hebben we onze waterputten gedoopt. Daarna hebben we nog 2 andere weeshuizen bezocht. De directeur van het weeshuis was zo gastvrij om ons in zijn huis te trakteren op couscous. Op weg naar Zargora zijn we gestopt in een stad waar wij een Zawja ( opvang voor geestelijk gestoorden bejaarden & daklozen) hebben bezocht, deze worden verzorgt door lokalen bewoners.
Ikzelf Juan ben dankbaar voor deze waanzinnige periode die een half jaar geleden begon met een infoavond en deze 16 mensen leidde naar festivals en evenementen, naar de terril van Genk, naar de minister van milieu, naar een weeshuis in Zagora, naar de eeuwenoude handelsroute richting Timboektoe, door zandstormen, naar oude woonvormen in Kasbahs, door het Atlas gebergte, naar de Atlantische kust in Agadir. We ontmoetten Syriers die waterputten heien, weesmeisje op zoek naar een toekomst, kamelen drijvers die dagenlang onderweg zijn om ons te begeleiden, aten met de directeur van een weeshuis, babbelden met gebarentaal in het Frans en Engels, speelden voetbal in de woestijn, genoten van zonsondergangen vanop hoge zandduinen. We hielpen elkaar, we lachten en weenden samen. We verlegden grenzen. En wie weet wat we de komende weken en maanden nog allemaal zullen beleven. Individueel of met de hele groep want ondanks het einde van onze reis hebben we allemaal onze doelen gesteld voor de volgende periode, en wees gerust, die doelen zijn spraakmakend. We hebben enorm veel geleerd, niet in het minst dat we iets kunnen verwezenlijken als we er vol voor gaan!
We hebben geen steen maar een hele rots verlegd in een rivier op aarde, het water stroomt er anders dan voorheen.
Juan Reyes