In 2009 maakte ik voor het eerst kennis met Mustafa Harraq tijdens één van zijn infoavonden over de woestijntochten die hij organiseerde.
Zijn hart stroomde over van liefde wanneer hij hierover sprak. Dat het een onvergetelijke ervaring zou zijn, lag er duimdik bovenop. Nog geen jaar later reisde ik mee en mocht ik zelf ondervinden wat zo’n woestijntocht met mij deed. Hoe vervullend dit zou zijn voor mij, had ik op voorhand nooit kunnen inschatten. Na meer dan 10 jaar blik ik nog steeds terug met een zeer grote dankbaarheid voor deze prachtige, diepgaande en wonderbaarlijke ervaring.
Voor mij persoonlijk begon de reis pas echt wanneer we met de jeep toekwamen op de plek waar we al stappend onze tocht aanvingen. Omgeven door kamelen, met warme woestijnzand onder onze voeten en gebergte voor ons, voelde ik alles stil worden in mij. Ieder nam zijn eigen tempo naar boven. Achter het eerste gebergte volgde nog meer gebergte en ten slotte een heuvelachtig, uitgestrekt landschap “woestijn”. Niets anders dan “woestijn”. Ik had mij op voorhand enkel de zanderige heuvels voorgesteld, maar de woestijn is veel meer dan dat! Verschillende landschappen wisselden mekaar af. Oneindig verre uitzichten gaven mij fysiek en mentaal het gevoel van ademruimte. Iedere dag was anders, niet alleen qua uitzicht, maar ook het onderweg zijn op zich. Innerlijk voelde ik me hoe langer hoe meer “thuis” komen, letterlijk en figuurlijk “op mijn plek”. Deze omgeving, de tocht zelf, Mustafa met zijn immer positieve ingesteldheid, de plaatselijke bevolking daar die ons begeleidde op onze weg en het vertrouwen dat zij samen uitstraalden… Dit alles had een onbeschrijflijk groot effect op mij. Er opende zich werkelijk een nieuwe wereld. Mijn lichaam en geest ondergingen tijdens deze reis als het ware een zuiveringskuur. Ik merkte dat ik me te ontdoen had van alle ballast waarmee ik gekomen was en ook mijn lichaam kon hier niet onderuit. Als in een soort van transformatie voelde ik me herbronnen en meer en meer in mijn eigen kracht komen. Ik kwam hoe langer hoe meer sterker in verbinding met mezelf, met wie ik wezenlijk ben, en met het universum. De natuur werkt heel krachtig, dat wist ik al, maar zeker daar, in de woestijn, waar de stilte ‘hoorbaar’ werd en waar mijn geest even uit het drukke, jachtige leven kon stappen waarin ik me vaak bevond. Alles in mij kwam tot rust. De oneindige stilte van de woestijn bracht me bij de kern van waar het hem voor mij om gaat, als de zin van het leven, zou je kunnen zeggen. Moeilijke vraagstukken in mijn leven werden verhelderd en het was mij duidelijk wat ik te doen had. Eenmaal terug in ons landje, in mijn wereldje met mijn werk, mijn relaties en alles wat me daar omgaf, had ik te leren hoe ik mijn inzichten kon toepassen. Ik moest een weg vinden in telkens weer die diepere connectie met mezelf en het universum te maken zonder me te laten meeslepen in patronen die me weghaalden van mijn levenspad.
Ik was zodanig onder de indruk van de impact van deze eerste woestijnreis op mijn leven en ik was bovendien zo “verkocht” aan deze prachtige natuur met haar oneindige en krachtige stilte, dat ik hetzelfde jaar nog een 2de keer meereisde. Dat het de moeite is, moet ik je dus niet meer vertellen. Maar meer dan dat, heeft het mijn leven in positieve zin veranderd. De magnifieke uitzichten, de verruimende horizonten, ontwaken met een schitterende zonsopgang, die stilte die mij met een grote kracht in mezelf deed samenvallen, leven in/met meer eenvoud en op het ritme van de natuur, de warmte waarmee we onthaald en begeleid werden, deze reis in zijn totaliteit… koester ik in mij als een geschenk. Deze ervaring herinnert me er telkens weer aan om ook in mijn dagelijks leven regelmatig terug te keren naar die stilte, die krachtplek in mij aanwezig, om daar te “luisteren en te ontvangen”. Ik kan me er verbinden met het “Leven”. En dan beleef ik mezelf, net zoals tijdens de woestijnreis, “vrij” en tegelijk “één met alles”…
Karen