Een woestijntocht, waarom zou je een woestijntocht willen maken? En waarom wil je die woestijntocht maken met mensen die je niet kent?
Nieuwsgierigheid? Jezelf bewijzen? Nieuwe uitdaging? Ik weet niet waarom ik een aantal jaren geleden aan dit avontuur begon. Soms is het niet belangrijk om te weten waarom. Soms is gewoon doen voldoende.
Maar … het is één van de mooiste reizen geworden die ik ooit gemaakt heb. Het Atlasgebergte en de verschillende woestijnlandschappen zijn adembenemend.
Ik heb genoten van de gastvrijheid en zorgzaamheid van de begeleiders en de drijvers. Nooit heeft een tajine zo heerlijk gesmaakt als na een dagtocht ’s avonds in een tent midden in de woestijn. Nooit voelde een douche zo heerlijk als ’s morgens vroeg bij een bron. Nooit smaakte koffie zo heerlijk bij het ontbijt. Nooit waren de thee en dadels zo lekker als ’s middags tijdens de pauze. Nooit smaakte brood zo lekker als het verse brood dat gebakken werd door de berbers. Nooit was de sterrenhemel zo mooi, een koepel met duizenden speldenknopjes.
Maar deze reis betekent meer voor mij. Ik wilde altijd als eerste lopen, achter de dromedarissen. Het ritme van de dromedaris gaf me een veilig gevoel.
Ik wilde het eindpunt halen. Gaandeweg begon ik te merken dat het eindpunt niet belangrijk is. De tocht en het beleven van de tocht samen met mijn reisgenoten, dát is wat telt. Oh ja, ik ben een paar keer mezelf tegengekomen. Dat heeft me sterker gemaakt. Deze reis vergeet ik nooit. Als ik de foto’s bekijk dat ben ik weer in de woestijn. Heerlijk.
Gerda
